Als er twee spreken is er niemand om te luisteren

Door bewust te zijn van wie er spreekt en wie er luistert, kun je zorgen voor meer verbinding in gesprekken, volgens Geweldloze Communicatie.

Ik zat laatst op terras te praten met iemand die ik niet kende. Ik las net op mijn telefoon dat een vriendin van me terug van vakantie was.

Enthousiast vertelde ik:

“Oh yes, een vriendin van me is terug van vakantie. Echt een geweldige meid, ik ben echt dol op haar. Ze bruist van energie, lacht veel en is gewoon zo leuk!”.

Waarop de ander antwoordde:

“Ja, dat ken ik wel, echt zo’n soulmate, dat is leuk om te hebben.”

Ik schrok, want ik dacht:

“Uh… nee een soulmate is dus echt NIET wat ik bedoelde!”.

Op dat moment wilde ik héél graag vertellen wat ik er wél mee bedoelde. Ik wilde graag dat het gezien werd voor wat het was. Maar mijn gesprekspartner was ondertussen al aan het vertellen hoe ze ervan genoot mensen te kennen met wie ze echt een soulmate was.

Vanuit geweldloze communicatie bekeken hadden we allebei gekozen voor spreken (“zelf-expressie”). Er was dus niemand om echt te horen hoe het voor mij (of de ander) was. Daardoor voelde ik wat afstand ontstaan.

Op elk moment heb ik drie keuzes:

  • Zelf-verbinding: ik kan een moment pakken om stil te staan wat hier nu net was gebeurd. Ik benoem dan in mijzelf dat ik schrok en afstand voel en graag gezien wil worden.
  • Zelf-expressie (spreken): ik kan doorgaan met vertellen en hopen dat ze zal luisteren. Misschien kan ik vragen: “Oh, voor mij is het geen soulmate. Wil je weten hoe het voor mij is?”
  • Empathie (luisteren): ik kan luisteren naar wat er in haar leeft - wat het voor haar betekent om een soulmate te kennen.

De hele situatie gebeurde razendsnel. Ik had helemaal geen tijd om lang in zelf-verbinding te zitten of om een mooie zelf-expressie te bedenken. Ik zie wel vaker bij geweldloze communicatie dat het fantastisch werkt, maar dat het wel tijd kost! Gelukkig word ik steeds sneller in het zetten van de vier stappen!

Waar je je echter wél bewust van kan zijn: Wie spreekt en wie luistert? Zodra ik doorhad dat we allebei kozen voor “zelf-expressie” wisselde ik snel naar “empathie” (luisteren). Op deze manier voelde ik weer wat verbinding terugkomen.